Μ ε τ ε ω ρ ο σ ο φ ι σ τ ε ί α
Παρτιτούρα περφόρμανς

​

[απόσπασμα...]

και έγραψα ένα βράδυ Πέμπτης 27 Μαίου 2021 καθώς καθόμουνα στην Αγριά:

Φυσάει ένας άνεμος

αναποφάσιστος

σαν τον θυμό στα στήθη

Αχαιών πολεμιστών

στα καράβια τα έξω απ’την Τροία

φυσάει κι εκείνοι                                            

στην κατασκήνωση

γυμνοί τριγυρίζουνε με πυρσούς

έξω μέσα στη νύχτα

και δεν ξέρουν προς τα πού να κινήσουν

φυσάει ένας άνεμος αναποφάσιστος

τρεμοπαίζουν για λίγο τα φύλλα των δέντρων

αυξάνει ο φλοίσβος του κύματος

στο σπίτι εγώ

μπροστά στη θάλασσα του Παγασητικού

Φυσάει ένας άνεμος αναποφάσιστος

ακούω τον βόμβο τών κυμάτων

ήρεμων κυμάτων

που σκάνε στον μώλο πάνω χωρίς ορμή

φυσάει ένας άνεμος αναποφάσιστος

πού τριγυρίζει κι από πού να έρχεται;

διστάζει κι έρχεται από τα δυτικά και από τα νότια

εναλλάξ

κι άλλοτε μία πιο δυνατή πνοή

μακριά μέσα στο πέλαγος

στέλνει εδώ έναν μεγαλύτερο ρόχθο

(λέγεται ρόχθος; λέγεται μόχθος;)

στον μώλο

(λέγεται μώλος;)

και στην μικρή παραλία τη φτιαγμένη από μπάζα

μπροστά στο σπίτι μου.

Οι αχινοί άραγε σέρνονται

από το κύμα

μετακινούνται στο βυθό;

Ή τους κρατούνε γαντζωμένους τ’αγκάθια τους;

ή τους φυλάνε

εμπόδια

οι πετρούλες οι μυτερές που μας τρυπούν

τα πόδια

όταν ξυπόλυτοι περπατάμε για να μπούμε

στο νερό;

Κι όπως ο άνεμος αναποφάσιστα

συνεχίζει να πνέει

φέρνει στο σπίτι την μυρωδιά

του γιασεμιού

ολάνθιστου στους 2 γειτονικούς κήπους

κι όπως ο άνεμος αναποφάσιστα

συνεχίζει να πνέει

φέρνει στο σπίτι τον ήχο

μίας βροντής

που ίσως όμως ναναι μαχητικού

προσγείωση ή πτήση

καθώς μέσα στη νύχτα

ασκούνται στο πέταγμα

στο άσκοπο αλλά διεγερτικό πέταγμα

οι πιλότοι.

Σάλιωσα το δάχτυλο και βγήκα στο μπαλκόνι