01

Αγαπημένο μου,

 Σου γράφω από την παραλία, όλα καλά, η καταιγίδα πέρασε. Η πλημμύρα υποχώρησε. Όσο έβρεχε, σκεφτόμουν αυτό που μου είπες και σκέφτηκα κάτι που είχα διαβάσει κάποτε.

 Κάτω από την Ιστορία (ή τον πολιτισμό, δεν θυμάμαι καλά –η παραλία δεν βοηθάει πολύ στην μνήμη…) Κάτω από την Ιστορία, λοιπόν, λέει ο Hobsbawm, περνάει το μεγάλο σκοτεινό ρεύμα της βαρβαρότητας.

02

 Αυτή η εικόνα κόλλησε μέσα μου, τώρα που το σκέφτομαι επειδή είναι σχεδόν διαμετρικά αντίθετη με μία άλλη: τις πυγολαμπίδες του Benjamin. Αντίθετα με τις φευγαλέες κουκίδες φωτός που τρεμοπαίζουν μες’ τους αιώνες στο σκοτάδι της Ιστορίας, μέσα στην μεσαιωνική βαρβαρότητα, ο Hobsbawm δημιουργεί ένα ποτάμι που δρα κάτω απ’τη (φαινομενική;) πρόοδο του πολιτισμού.

03

 Εγώ αυτό το ποτάμι το φαντάζομαι σαν πέλαγος ή ωκεανό. Το ποτάμι κυλάει, έχει μια καθορισμένη, προβλέψιμη (;) πορεία, από το βουνό στο δέλτα. Κατεβαίνει, η βαρύτητα οδηγεί το νερό.
 

04

 Εγώ αυτό το ποτάμι το φαντάζομαι σαν πέλαγος ή ωκεανό. Σαν πέλαγος ή ωκεανό, πριν τις σύγχρονες τεχνολογίες μετεωρολογικών προβλέψεων. Ένα ατέλειωτο -ή εν πάση περιπτώσει ως εκεί που φτάνει το μάτι- σκοτεινό πεδίο που με άγνωστες προθέσεις, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σηκώνει μποφόρ κ’ στέλνει κύματα στις ακτές, παρασέρνοντας πίσω στην θάλασσα οικισμούς, ζωές, πολιτισμούς ολόκληρους.

05

 Εγώ αυτό το ποτάμι το φαντάζομαι σαν πέλαγος ή ωκεανό και όλες τις απόπειρες ουτοπίας σαν καταυλισμούς από σκηνές στημένες κάθε φορά επικίνδυνα κοντά στην θάλασσα. Και όλους αυτούς τους ανθρώπους, όλους αυτούς τους κατασκηνωτές με όλα αυτά τα σχέδια ουτοπίας σαν ηρωικά –πλην όχι ιδιαίτερα αποτελεσματικά- αντιπλημμυρικά έργα.

Υ.Γ.: Καμιά φορά σκέφτομαι πως η μελέτη της Ιστορίας θα μπορούσε να είναι μία ατελής μετεωρολογία αυτού του πελάγους. Μία μετεωρολογία που βουτά στο παρελθόν με σκοπό να προβλέψει το μέλλον.

Και συνήθως αποτυγχάνει