Θα πρέπει να φανταστούμε τα ψηλότερα φύλλα του δέντρου ως εκείνα που αντιλαμβάνονται πρώτα την αλλαγή του καιρού ενώ είναι και τα πιο ευαίσθητα στις αλλαγές. Παράλληλα, ο κορμός είναι εκεί για να υποστηρίξει το άνοιγμα του φυλλώματος και την επέκταση του σε μεγαλύτερη επιφάνεια και ύψος για την πρόσληψη του καθημερινού ηλιακού φωτός. Αν δούμε τα δέντρα κατασκευαστικά θα μας εκπλήξει η μέριμνα τους για εξαιρετική στήριξη αλλά και η ευγενική κατάληψη του χώρου από τα φύλλα.

Μια τέτοια ευγενική επεκτατικότητα έχει και το τελάρο ζωγραφικής καθώς περιορίζεται στις δύο διαστάσεις, αφήνοντας το χώρο ελεύθερο. Μέσα σε αυτή την αναγεννησιακή κατασκευή επιζεί η επιθυμία για απόδραση και η υπόσχεση ότι τα αντικείμενα θα μπορέσουν να καταγράψουν πάνω τους την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Ο ξύλινος σταυρός μέσα στο πλαίσιο λειτουργεί ως η στήριξη και η δομή που θα απορροφήσει και θα αντιπαλέψει τις δυνάμεις του τεντώματος του πανιού. Το πανί θα καρφωθεί στο ξύλινο τελάρο αποκρύπτοντας τη θυσία και τη μέριμνα του για ομοιόσταση και διατήρηση. Το πανί/μουσαμάς αποτελεί τώρα μια ιδιότυπη “φωτοευαίσθητη” και απορροφητική επιφάνεια έτοιμη να «καταπιεί» τα πράγματα στις δύο διαστάσεις. Η επιφάνεια αυτή αποτελεί την πιο λεπτή και διαφανή κρούστα ανάμεσα στις πέτρες και τον ανθρώπινο πολιτισμό αλλά και τη συμφιλιωτική πιθανότητα ανάμεσά τους.Έτσι βλέπω τη ζωγραφική επιφάνεια, ως κάτι που αναμένει να μάθει και να εμποτιστεί από το πως είναι η οργανική ζωή. Πρόκειται για ένα αντικείμενο που ανελίσσεται από την κατάστασή του και δύναται να αντιληφθεί μερικώς, την ανθρώπινη κατάσταση, τους τρόπους που διαλεγόμαστε με τον κόσμο.

Με αυτή τη μεθοδολογική αρχή ξεκινάω να στήσω τα θέματα μου και να αφηγηθώ την παραπάνω συνθήκη. Αυτό δεν γίνεται κυριολεκτικά, όπως θα έκαναν οι ζωγράφοι του SUPPORT/SURFACE αλλά επιστρατεύοντας μια μυθοπλαστική εικονογραφία. Σε αυτή, το τελάρο ζωγραφικής μεταμορφώνεται σε χαρταετό, μια σκηνή για camping, ένα δίκτυ. Ευτελείς κατασκευές, που αιωρούμενες στη ζωγραφική επιφάνεια λειτουργούν σαν ιδιότυπα μετεωρολογικά όργανα κάποιου sci-fi πολιτισμού αλλά και σαν αφηγητές των εκάστοτε συνθηκών.

Στο τέλος, το τελάρο της ζωγραφικής αποτελεί τη σχεδία με την οποία μπορούμε να επισκεφτούμε τον ανόργανο υλικό κόσμο αλλά και την επιφάνεια στην οποία θα αραδιάσουμε τα εντόσθιά του για την επαναδιαπραγμάτευση του.